یک متن‌ ادبی مثل دیوان وحشی بافقی (ف 996 ق) ممکن است فراوان خوانده شود و دهها بار چاپ شود[1] اما خوانندگان خود را به اندازۀ دیوان حافظ به واکنش‌های معنایاب بر نیانگیزد و افق‌های تفسیری متفاوت ایجاد نکند. در تاریخ حیات دیوان وحشی نه شرحی می‌یابیم و نه تفسیری، نه نقدی و نه تقریضی، نه مُعارضی و نه مُنازعی. رمان‌های پرخوان سرگرم کننده در برابر بوف کور صادق هدایت چنین وضعیتی دارند. دیوان وحشی یا رمان‌های سرگرم کننده، سخنی تک معنا، ساده و واقعی است که به زبانی