مُهر هزار مرز بر‌ پیشانی‌ام خورده
اما هرجای زمین که بنشینم
مُقیم خـاکی کوچـه‌های توام

از تو چگونه بگذرد این تن
این تن که در سینه‌اش
تپه‌های پاکِ تو می‌تپد؛
این تن که مویرگ‌هاش
در «چشمه‌یِ زندگانی» تو شناورند؟

زمین را سراسر گشته‌ام؛
فقط تویی تنم و تنم از توست
ای ماهِ رونده در من!
زلال جاری در تن!

هر جای جهان که بیُفتم
نمازم می‌شکند
الا در مخمل آغوش تو

مگذار بگذرم از تو

هر جای زمین که بکارندم
ریشه‌هایم تا چشمه‌های تو می‌دوند
تا دو کناره‌ی سبزِ آبی‌ات

شاخه‌هایم به سمت تو خم می‌شوند
تا کوچه‌باغ مهتابی‌ات

مگذار بگذرم از تو
ای زلال جاری در من.

ایالتِ کِبِک، مرداد نود و سه

🔸 دیگر شعرها:
۱. عمود بر جهان (https://t.me/karvandPoems/5) (+ خوانش جلیل قیصری، ۱۴۰۳)
۲. سیب مشکان (https://t.me/karvandPoems/4)
۳. مرثیۀ مادر مدرن (https://t.me/karvandPoems/6) (+ خوانش ابراهیم نجاری، ۱۴۰۳)
۴. درخت سرخاکا (https://t.me/karvandPoems/7)
۵. سماع در خویش (https://t.me/karvandPoems/8)
۶. بادام‌زار نوروز (https://t.me/karvandPoems/9)
۷. سومین پسر آدم (https://t.me/karvandPoems/10)
۸. زخم عشیق (https://t.me/karvandPoems/11)
۹. کمال سکون (https://t.me/karvandPoems/12)
۱۰. خدای تن‌های اینستا (https://t.me/karvandPoems/15)