پرسشهای بنیادین زیادی است که پژوهندگان را شیفتة پژوهش در وجوه مشترک ادبیات و زبان کرده است. از جمله این که ادبیات چیست؟ چگونه سخن ادبی از دیگرگونههای سخن جدا میشود؟ سبک چیست؟رابطة زبان، ادبیات و جامعه چیست؟ بیشترین پاسخ به این پرسشها را به مدد دانش سبکشناسی که میانجی پژوهشهای زبانشناسی و ادبیات ....
دوستان گرامی (غلامرضا اصفهانی و ساغر لب پریده) نکته های دقیقی را در باب سبکشناسی مطرح کرده اند. این یادداشت شاید نتواند پاسخ روشنی بدهد اما امیدوارم اهمیت پرسشهای این دو بزرگوار را نشان دهد.
سبکشناسی از ميان گونههای كاربرد زبان، بیش از همه به زبان در ادبیات توجه نشان میدهد و در این شاخة مطالعاتی، بخش عمدة پژوهشها بر شناساییِ سبکهای ادبی، زبان شخصی و فردیتِ خلاقِ مؤلف متمرکز است. این تمرکز از آن روست که هنر (در بحث ما ادبيات)، مجال گسترده و شایستهای برای تبلور «فرديت» فراهم می سازد؛ هنر در ماندگارترین صورتش قلمرو خلاقیت فردی و زمینة ظهور فرديت است. از این رو طبیعی است که گونهگونی و تنوع سبك در هنر و بویژه در ادبیات بيش از ديگر زمینههای زندگی آدمی باشد....